In the bush

Letterlijk overal stof: van je neus tot je tenen. Daarnaast heeeel veel vliegen die heel de dag om je hoofd zwermen, oorverdovend koeiengeloei, koffie, sjek en de Australische slang. Dat is tot nu toe ongeveer hoe mijn avontuur er uit ziet in de bush in Australië, op een boerderij gelegen tussen Charleville en Morven.

Het dichtstbijzijnde dorp bevindt zich 45 km van de boerderij af. Aardig in de middle of nowhere dus. Ik heb een eigen accommodatie, inclusief douche en toilet. Het echtpaar, Matt en Vickie wonen ernaast.

’S Ochtends om 05:10 gaat de wekker. Wanneer ik wakker wordt staan de sterren nog aan de hemel en is het pikkedonker. 05:30, tijd voor ontbijt. Wanneer je na het ontbijt om 06:00 buitenkomt, begint het zachtjes aan licht te worden. Een mooi moment om te starten met het voeren van de paarden. Ik rij met mijn pick-up een rondje over het terrein om alle dieren te voorzien van eten. Tegen de tijd dat ik klaar ben is het licht en kunnen we de paarden laden in de trailer om op pad te gaan. Het werk roept.

We vertrekken richting een boerderij 5 minuten verderop. Een ontzettend groot bedrijf, met ongeveer 2000 koeien, verspreid over heeeeeel veel hectare grond. Het uitrijden van de oprijlaan kost je al minstens 10 minuten.
De koeien worden hier voornamelijk voor het vlees gebruikt. Aan ons de taak om de ‘’cattle’’ uit de ‘’paddies’’ te halen, om ze vervolgens te verzamelen in de yards (speciale hekken waar de koeien in staan).

Vandaag moeten we in totaal 400 koeien uit de paddies halen. We rijden ongeveer 20 kilometer te paard om de stoet met koeien uiteindelijk in de yards te krijgen. O ja, daarna moeten ze ook nog even uitgezocht worden op geslacht en leeftijd. Best een gevaarlijk klusje. Het is vooral uitkijken voor de hitsige koeien die je nog wel eens omver willen lopen.

Is de koe ‘wet’ of ‘dry’? Is it a bull or a heffer? Zo maar wat termen die je hier dagelijks voorbij hoort komen.
Wanneer al het vee is uitgezocht, is het tijd om de kalfjes onder handen te nemen. Ze moeten namelijk worden gebrandmerkt, krijgen een ‘piercing’ in hun oor, de hoorns worden eraf gesneden en de stiertjes worden gecastreerd. Dat was de eerste twintig kalfjes best even slikken om naar te kijken. Maar zoals Matt het zegt: ‘’It sort off grows on ya’’. En daar heeft hij gelijk in. Na de eerste twintig krijg je handigheid in het klusje, en wordt het een uitdaging om de kalfjes zo snel mogelijk te behandelen.

Er is nog zoveel meer te vertellen, maar door het gelimiteerde internet en weinig tijd om achter de laptop te zitten, hou ik het hier vandaag even bij! Het geeft in ieder geval een beetje een beeld van hoe mijn avontuur er tot nu toe aan toe gaat ;)

Tot snel.

Veel liefs,

Jackie